دل نوشته های من

سلام.
برخلاف تصوراتمان که همیشه به ارامش فکر میکنیم بیشتر لذت ها و جذابیتها و حرکتها و رویکرد انسانها بسمت نا ارامی هاست.دیدار بعد از انتظار چه جذابیتی دارد نگاه پر از ارزو و امید چه دلگرمیی دارد و دستان پر از پر از نیاز چه گرمایی دارد و قلبهای پر از تپش چه خاطراتی دارد و افکار نا ارام در سکوت تنهایی چه حس غریبی دارد و. که همه و همه برای اولین بار و تنها همان یکبار زیباترین سرمشق بودنمان را در لوح سفید قلبمان به یادگار خواهند گذاشت و هیچ تکراری شبیه او نخواهند شدو چقدر رویایی قشنگ حاصل این اعتماد دوطرفه خواهد شد که تمام عمر میشود از چشمه جوشانش شراب عشق و محبت و دوستی چشید.چقدر این اتفاقهای دوطرفه که به انتهایی منصفانه و انسانی ختم میشوند بی نظیر و دوست داشتنی هستند خداوندا همه بندگانت شایسته این اتفاق بینظیرند پس نگاه صادقانه رفیق و شریکشان را همراستا و همسفر مسیرشان کن و به همه ما درکی درست از این اتفاق زیبا عطا کن تا حرمتش را به جان بخریم و به پای عهد هایی که با خون دل بستیم بمانیم تا قلبهایمان ترک تنهایی بر ندارد و نفرت و حسرت جایگزین اغوشهای امن و نگاههای پر از صداقت و دستان پر از محبتمان نگردد.امین

در میان اینهمه نا خوشی ها اگر دلخوشیها نباشند ادمها بدجور بهم ریخته میشوند و ناجور ناخوش میشوند.هر منبع انرژیی که جایگزیی که فقط تخلیه شو و تغذیه ای در کنارش نباشد زود به فنا خواهد رفت و انسانی درمانده و سرخورده و مایوس از خود و دیگران و همهچیز برجای خواهد ماند.پس موظفیم در کنار این همه حال ناجور مواظب دلخوشیها و حالهای خوبمان باشیم تا به درماندگیهانرسیم.و نیازهای مادی و معنویمان را باید مدیریت کنیم .باید مواظب خوبهای مسیر زندگیمان باشیم و با خوب ماندنمان فرصت کنار هم بودنمان را از هم نگیریم.خوب بمانیم تا خوبان مسیر زندگیمان را مجاب کنیم کنارمان بالاترین خوب بودنشان را به نمایش گذارند.تا به ما فرصت بودن کنار بهترین حالهایشان را بدهند.خوب بمانیم تا خوبان کنارمان بمانند.و این ارتباط ابدی دنیوی شود.

دیر زمانی است که سقفهای روی سرمان نور زیبای ستاره های اسمانم را به فراموشی برده اند اما انقدر زیبایی ستاره های اسمانم در گذشته ها بر سادگی لوح قلبم نقش بسته اند که تاریکی های مسیر زندگی ام را به روشنیشان اذین میبندم.چقدر دوست داشتنی هستند ستاره های اسمان قلبم و چقدر زیبا مانده اند ان ستاره ه

دوست داشتن ممکن است گاهی زاییده نیاز ها و همزیستن ها و همراهی ها باشد و هر گاه این نیاز و این همراهی به تعویق افتد ممکن است دوست داشتن هم کمرنگ و گمرنگ تر شود . گاهی بواسطه توانمندی خودت دوست داشتنی ها هم به فراموشی سپرده شوند یا جدید تری جایگزینش گردد اما باور داشتن یعنی به عمق هم رسیدن یعنی ریشه داشتن تصور ادم ها از طرف مقابل تا جایی که چشم بسته و بی چون و چرا و بی اما اگر میشو حرف نزده فرد را تایید کرد و به تمام حرکاتش ایمان داشت میشود حیات و ممات زندگی را به بودنش وابسته کرد اینان انگشت شمار زندگی مان هستند اما بودنشان بزرگترین ثروت و نعمت خدا برای ما هستند میشود لحظه به لحظه اینان را بوسید و بویید و خاطره کرد میشود معنای ما بودن را با اینان به بهترین شکل تجربه کرد.ارزو میکنم در زندگیتان از این جور ادمها زیاد باشند.